To Spam or not to Spam?!? XVΙ

δυσκολα τα πραγματα καλα και οι νανοι μου με πετρες και μεταλα απο το ορυχειο σκουπιζονται αφου δεν εχουν το χαρτι υγειας

Επισκέπτης

Οι Νανοι δεν εχουν συκιες ουτε εφημεριδες... Εχουν ομως πολυ μακρυ μουσι...

ΤΥΧΑΙΟ? ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ! Laughing

οχ δεν το σκευτικα αυτο .......

καλημερα, σηκωθηκα 5:30 σημερα wtf??!!

Καλημερες!!!! Very Happy

`morning!

Αphelion κανε κανα ποστ το λιστ (φωτο ολοκληρο ρε συ!) Twisted Evil

Με το που τελειώσω λεπτομέρειες σε όλα τα μοντέλα θα ποστάρω με αφιέρωση Laughing

what up ducks ? ??

Knight Αριθμός μηνυμάτων : 365 Registration date : 10/02/2010

Υστερα απο κάμποσες μέρες.....Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α Φ Ο Ρ Ο Υ Μ....

Knight Αριθμός μηνυμάτων : 365 Registration date : 10/02/2010

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΩΜΑΣΤΕ....ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΕΙ ΚΥΠΡΟ ΑΣ ΕΠΙΣΚΕΥΘΕΙ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑ,
ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ , ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ, ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΟΛΑ. ΤΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ....

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΜΑ ΚΙ ΑΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΕΓΩ Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΘΑ ΣΕ ΞΥΠΝΩ

Με αφορμή το ταξίδι μου στην Κύπρο πριν λίγες ημέρες. Δεν μπορούσα να μην πάω και να καταθέσω φόρο τιμής στο νεκροταφείο πεσόντων στην μακεδονίτισσα. Κάθισα μετά και προσπαθούσα να θυμηθώ κατά την επέτειο τι αφιέρωμα είχανε τα ΜΜΕ. ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ.
Περίμενα από την Κρατική και Ιδιωτική Τηλεόραση να είχαν κάποιο μικρό έστω αφιέρωμα στη Μάχη της Κύπρου, αλλά δυστυχώς, θα είχαν στο ένα κανάλι (όπως πάντα ) μια "μαϊμού" που νόμιζε ότι ήταν τραγουδίστρια και "στρίγκλιζε" νομίζοντας ότι τραγουδούσε, λικνίζοντας το κορμί της, χάρη στο οποίο, και βέβαια τον πάγκο στον οποίο το άπλωσε, θεωρείται "καλλιτέχνης". Το άλλο κανάλι είχε ενα μάτσο ανδρίκελα, ειδικούς φωστήρες παντογνώστες δικαστές ψάχνοντας μυιγα στ άχυρα να βρούν ποιός φταίει για την οικονομική κρίση λέγοντας δήθεν οτι οι ένοχοι κλέφτες πρέπει να βρεθούν υποτιμώντας την νοημοσύνη του Ελληνικού λαού λες και δεν ξέρει. Και τόσο εκνευρίστηκα διότι κανείς ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ "προοδευτικός", κυβερνητικός παράγοντας ή αντιπολιτευόμενος, ΔΕΝ μπόρεσε να βγει στο "χαζοκούτι" να ψελλίσει μια κουβέντα, για τους Έλληνες (Ελλαδίτες και Κυπρίους) που έδωσαν την ζωή τους στον βωμό της τιμής.
Ευτυχώς που υπήρξαν αυτοί οι λίγοι άνδρες και έδειξαν στον Τούρκο πως πολεμάνε οι πραγματικοί Έλληνες (όχι οι Έλληνες στην ταυτότητα -διότι και ο Κωστέτσος Ελληνική ταυτότητα έχει- αλλά οι Έλληνες στην καρδιά). Αφού λοιπόν η Ελληνική Πολιτεία δεν είπε μια κουβέντα γι’ αυτούς τους γενναίους, θα το κάνω εγώ, ελπίζοντας να μείνει αυτή η κουβέντα στο μυαλό και στην καρδιά. Εγώ ο ασήμαντος, Έλληνας πολίτης που νιώθω βαριά την κληρονομιά των ηρώων μας στις πλάτες μου. Και απευθύνομαι σε σας, τους ανθρώπους μου, αυτούς που καθημερινά ζω μαζί τους και δίνω την επαγγελματική μου "μάχη".
Θα σας μιλήσω και θα σας πω δύο λόγια για τον Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Παύλο Κουρούπη, Διοικητή του 251 Τ.Π. που έδρευε στην Γλυκιώτισσα -μια περιοχή κοντά στην Κερύνεια- και τον υποδιοικητή του Ταγματάρχη (ΠΖ) Κωνσταντίνο Τσιάκκα. Σημειωτέον και οι δύο είναι αγνοούμενοι από το βράδυ της 22.7.74. Επίσης θα σας πω για τον Αντισυνταγματάρχη (ΠΒ) Στέλιο Καλμπουρτζή και τον Λοχαγό (ΠΒ) του, Γεώργιο Παπαλαμπρίδη οι οποίοι επίσης είναι από την 23.7.74 αγνοούμενοι.
Ο Κουρούπης (που ονομάσθηκε και Δαβάκης της Κερύνειας) και οι άνδρες του, ήτοι 2 λόχοι Πεζικού (σύνολο 645 άνδρες), από τους οποίους οι 345 βρέθηκαν ακριβώς απέναντι στο αποβιβαζόμενο Τουρκικό 50ο Σύνταγμα Πεζικού, με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Καραογλάνογλου (ο οποίος σκοτώθηκε την πρώτη μέρα της απόβασης), κράτησε τις θέσεις του για δυόμισι ολόκληρες μέρες, πολεμώντας 1 προς 7 (μια υπεροχή που αν προσθέσουμε και την υπεροπλία του υλικού, αλλά και την συνεχή προστασία από θάλασσα και αέρα των Τούρκων, φαίνεται θαύμα). Οι Τούρκοι, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ "Απόβαση, Απόβαση", περίμεναν ότι θα έκαναν περίπατο. Οι άνδρες όμως του Κουρούπη, με αυτόν στην πρώτη γραμμή της μάχης τους ανάγκασαν να μείνουν "κουρνιασμένοι" σε μια "λωρίδα" ακτής, μήκους 500 μ. και βάθους μόνο 50 μ., που το σφυροκοπούσαν τα "ένφηλντ" του 251 Τ.Π. του Β Παγκοσμίου Πολέμου (αφού ο Μακάριος τα "καλάσνικωφ" τα κρατούσε αποθηκευμένα στα υπόγεια του Προεδρικού Μεγάρου, για το Εφεδρικό Σώμα που αποτελούσε το σώμα των "πραιτοριανών" του).
Άντεξαν από τις 5.00 το πρωί της 20ης Ιουλίου έως τις 14.30 το απόγευμα της 22ης, όταν οι Τούρκοι με την προστασία των κανονιών των αντιτορπιλικών τους και την πλήρη κάλυψη από την αεροπορία τους που κατέκαιγε με βόμβες ναπάλμ τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς, αποβίβασαν τα άρματα Μ47, που άνοιγαν δρόμο προς Αγ. Γεώργιο και Κερύνεια. Και όπως είναι γνωστό, με "ένφηλντ" δεν σταματάνε τα τανκς.

Τότε το Τάγμα του Κουρούπη έχοντας χάσει τα 3/4 της δύναμής του, από την σχεδόν τριήμερη άνιση μάχη με τον σιδηρόφρακτο εχθρό, αναγκάστηκε να υποχωρήσει, δίνοντας ανάσα στους ταμπουρωμένους στην ακτή εγκλωβισμένους άνδρες του 50ου Σ.Π. των Τούρκων. Στην απαγκίστρωση αυτή, οι λιγοστοί Εθνοφρουροί έδιναν μάχη σπιθαμή προς σπιθαμή, βήμα προς βήμα μένοντας πάνω στα όπλα τους, χωρίς να το βάλουν στα πόδια, όπως συνέβη σε άλλες μονάδες επιστρατευμένων Κυπρίων (εκεί δεν διοικούντο από Έλληνες Αξιωματικούς). Πολεμούσαν κάνοντας τους Τούρκους να λουφάζουν σε κάθε βήμα που έκαναν. Όμως λίγο πριν την είσοδο της Κερύνειας, η ομάδα του Κουρούπη που αποτελείτο από 11 άνδρες και τον Ταγματάρχη Τσιάκκα, περικυκλώθηκαν από ένα λόχο Τούρκων, και αμέσως άρχισε η μάχη. Ο Κουρούπης με το "Σμίθ & Γουέσον" στο χέρι, δίνει εντολή στους άνδρες του να σπάσουν τον θανάσιμο κύκλο, σε ένα ρεματάκι που είχε δημιουργήσει τον χειμώνα η βροχή, και που ήταν ανατολικά τους, στο οποίο οι Τούρκοι δεν είχαν φτάσει ακόμη. Αυτοί δεν φεύγουν. Τότε τους λέει ότι είναι διαταγή. Και μόνο τότε αυτά τα παλικάρια συγκινημένα αποφασίζουν να φύγουν. Ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής τους όμως δεν φεύγουν. Μένουν εκεί να τους καλύψουν. Και φεύγοντας οι Στρατιώτες ακούν τους πυροβολισμούς από τον χώρο που έμειναν οι δύο Ελλαδίτες αξιωματικοί, σιγά σιγά να αραιώνουν έως ότου σώπασαν τελείως (η αφήγηση του τελευταίου απαγκιστρωθέντα στρατιώτη βρίσκεται κατατεθειμένη στο ΓΕΕΦ -Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς).
Έκτοτε κανείς δεν άκουσε για τον Κουρούπη και τον Τσιάκκα. Έμειναν εκεί "τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι" γενόμενοι ολοκαύτωμα οι ίδιοι για να σωθούν οι στρατιώτες τους. Κανείς δεν ξανάκουσε για αυτούς. Ανθρώποι που τους γνώρισαν και σαν ανθρώπους και σαν αξιωματικούς, και βέβαια ξέροντας και οι ίδιοι τους, το μένος των Τούρκων που θα είχαν απέναντί τους, αν θα τους συνελάμβαναν ζωντανούς και τους αναγνώριζαν (ήταν οι "υπεύθυνοι" για το τριήμερο φιάσκο της απόβασής τους), πιθανολογείται ότι και οι δύο τους έπεσαν νεκροί μαχόμενοι και ο όρος "αγνοούμενοι" χρησιμοποιείται μόνο διότι δεν βρέθηκαν ποτέ τα πτώματά τους. Είναι σίγουρο ότι θα φύλαγαν την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό τους. Δεν ήταν από την "πάστα" εκείνη των αξιωματικών που θα μπορούσαν να "ρίξουν την ασπίδα" και να παραδοθούν στους γνήσιους απόγονους των Μογγόλων της ασιατικής Στέπας. Και αυτούς τους αξιωματικούς το Ελληνικό Κράτος - όχι το Ελληνικό Έθνος - πεισματικά φροντίζει κάθε χρόνο να ξεχνάει. ΝΤΡΟΠΗ!!!
Κοντά στον θρυλικό θάνατο των Κουρούπη & Τσιάκκα, έλαβε χώρα και άλλο ένα συμβάν με πρωταγωνιστές τους Αντισυνταγματάρχη Στυλιανό Καλμπουρτζή και Λοχαγό Γιώργο Παπαλαμπρίδη. Ο Καλμπουρτζής σαν Διοικητής Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού εδρεύουσα έξω από την Αμμόχωστο, πήρε αδικαιολόγητα καθυστερημένα διαταγή να σπεύσει προς ενίσχυση του μαχόμενου τάγματος του Κουρούπη, από το "αιφνιδιασμένο" από την απόβαση, ΓΕΕΦ (μέχρι τις τελευταίες ώρες της πρώτης μέρας της απόβασης το ΓΕΕΦ πίστευε ότι επρόκειτο για Τουρκική άσκηση ή το πολύ πολύ "απειλή απόβασης"). Ο Καλμπουρτζής καταλαβαίνοντας την κρισιμότητα της κατάστασης, ξεκινάει χωρίς χρονοτριβή, ξέροντας ότι πρέπει να ακολουθήσει ένα δύσκολο και χρονοβόρο δρομολόγιο για να αποφύγει την Τουρκική Αεροπορία, που θα μπορούσε να καταστρέψει τα πυροβόλα του.
Δυστυχώς προχώρησε περισσότερο από όσο έπρεπε (είχε φθάσει στην περιοχή Συχαρί). Δυστυχώς η γραμμή άμυνας του 251 Τ.Π. είχε σπάσει στο ξεκίνημα της τρίτης μέρας, με την απόβαση των Τουρκικών αρμάτων, και βρέθηκε εγκλωβισμένος με την Μοίρα του, σε ασφυκτικό κλοιό χωρίς καμιά περίπτωση διαφυγής. Τότε ο Καλμπουρτζής από μαρτυρία αξιωματικού Παρατηρητή Βολών Πυροβολικού της Μοίρας του, που βρέθηκε σε κοντινό λόφο, για παρατήρηση, αποφασίζει να θυσιαστεί μαχόμενος. Βάζει σε κύκλο τα πυροβόλα του και αρχίζει μια απελπισμένη μάχη. Οι Τούρκοι τα χάνουν. Δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Σε μια στιγμή ο Λοχαγός Παπαλαμπρίδης, 28 ετών από τα Γιάννενα, βλέπει ότι με τα πυροβόλα του σχεδόν έχει σπάσει τον κλοιό και δίνει τρόπο διαφυγής για τους απομείναντες άντρες της Μοίρας. Δυστυχώς εκείνη την στιγμή, 5 τουρκικά αεροπλάνα, που είχαν ειδοποιηθεί από τις επίγειες δυνάμεις, βουτούν και αδειάζουν βόμβες ναπάλμ των 500 λιβρών στον κύκλο που είχαν δημιουργήσει τα πυροβόλα της μοίρας. Κόλαση, όλοι παρανάλωμα της φωτιάς των ναπάλμ αλλά και των εκρήξεων των λίγων πυρομαχικών των πυροβόλων που αυτοαναφλέγονται από τις εκρήξεις. Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι σώθηκαν. Η Μοίρα έπαψε να υπάρχει... Και μαζί με αυτήν ο Καλμπουρτζής και ο Παπαλαμπρίδης μπήκαν στην λίστα της αθανασίας, των αγνοουμένων Ελλήνων Αξιωματικών της Κυπριακής Τραγωδίας. Ήταν Τρίτη 23.7.1974.
Ζητώ από εσάς τώρα που γνωρίζετε να μην ξεχάσετε. Γιατί δεν έχει αξία μόνο το να ζει κανείς. Αξία έχει το πως ζει κανείς. Για τον Ρουβά, και την Βανδή σε 30 χρόνια δεν θα μιλάει κανείς. Όμως ακόμα και σε 100 χρόνια θα υπάρχουν Έλληνες που θα θυμούνται τον Κουρούπη, τον Τσιάκκα, τον Κατούντα, τον Κέντρα, τον Σταυριανάκο, τον Σταμπουλή, τον Καλμπουρτζή, τον Κατσάνη, τον Παπαλαμπρίδη, τον Τσομάκη, τον Βερύκιο, τον Μπούτο και τον ήρωα-σωτήρα της Λευκωσίας, Αλευρομάγειρο.
ΕΓΩ ΠΑΝΤΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Και δεν έχω σκοπό να παραστήσω ούτε τον διανοούμενο που με τέχνη ξέρει να ειρωνεύεται διάφορες καταστάσεις.Ο καθένας έχει τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα και βάση αυτόν τον χαρακτήρα εκφράζει αυτά τα όποια πιστεύει.
Για μένα όμως, όπως και για πολλούς άλλους, η λέξη «Κυπριακό» μου θυμίζει κάτι που ποτέ δεν τελειώνει, ένα πρόβλημα που μένει χρόνια άλυτο. Μια έκφραση που συνηθίζουμε να τη λέμε, όχι όμως για τη σημασίας της, αλλά μόνο ως παράδειγμα.Χρόνια ακούω για το Κυπριακό. Χρόνια ακούω για μια μάχη που άλλοι τη λένε άνιση και άλλοι απλά ηρωική.
Όταν ήμουνα μόνιμος στις ειδικές δυνάμεις είχα γνωρίσει κάποιον ΕΛ.ΔΥ.Κάριο. Κάποιες φορές τον άκουγα να μιλά για τον πόλεμο της Κύπρου. Ήταν περήφανος που ανήκε στην πρώτη γραμμή. Ήταν περήφανος που είχε την ευκαιρία να υπηρετήσει το ύψιστο αγαθό του, την Πατρίδα. Και όμως, κάποιες φορές, τα μάτια του χαμήλωναν και η φωνή του έτρεμε. Απορούσα. Ο ενθουσιασμός του χανόταν και τη θέση του έπαιρνε ο πόνος. Σταματούσε, σαν να προσπαθούσε να διώξει τις σκιές από το μυαλό του. Μιλούσα συχνά μαζί του. Ήταν κάτι που τον ευχαριστούσε. Μα πάντα έλεγε λίγα.
Ένα κυριακάτικο πρωινό μου δόθηκε εντολή να παραστώ στο Περιστέρι, όπου γίνονταν τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων Ελλαδιτών στην Κύπρο το 1974. Eγώ ένας απλός θεατής ήμουνα.Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι καταλάβαινα πόση σημασία είχε αυτό το κομμάτι μάρμαρο, με τα τόσα ονόματα επάνω του. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως και στα δικά μου μάτια καθρεφτιζόταν η ίδια περηφάνια όπως στα δικά του.Καθισμένος σε μια άκρη , έμεινα να τον παρακολουθώ. Έτρεχε πάνω κάτω, σαν το παιδί στο πρώτο του παιχνίδι. Επιστρέφοντας, του έπιασα την κουβέντα. Θέλησα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό του.Εγώ δεν ήξερα τίποτα... Εκείνος μου τα ’πε.
Μια απλή κουβέντα ήθελα να κάνω. Μα εκείνος... θαρρείς σαν χείμαρρος ξεπηδούσαν τα λόγια από το στόμα του. Έκανε μια κατάθεση ψυχής σε έναν ατελείωτο και ασταμάτητο μονόλογο. Έλεγε και ξανάλεγε, σαν να προσπαθούσε να διαφυλάξει το μέλλον της ιστορίας του στο πρόσωπό μου. Είχε ανάγκη... να μάθω.

Εγώ δεν ήξερα τίποτα... Εκείνος μου τα ’πε.
Μίλησε για μάχες, για αεροπλάνα, για βόμβες, νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, ουρλιαχτά, φόβο, πανικό. Μίλησε όμως και για θυσίες, για πατριωτισμό, για ήθος και τιμή, για χρέος προς την Πατρίδα. Κι έπειτα, χαμηλώνοντας τα μάτια, μίλησε για κάποιους... Για κάποια μεγάλα «κεφάλια, μου είπε, για κάποιους που πούλησαν την Πατρίδα. Αυτοί οι «δήθεν πατριώτες» έκαναν εξιλαστήρια θύματα στην προσπάθειά τους να εξουσιάσουν τους πραγματικούς αγωνιστές. Μίλησε για μυστικά, για κλειστούς φακέλους, για ανευθυνότητα, για χρησιμοποίηση, για μη αναγνώριση.Εγώ δεν ήξερα τίποτα... Εκείνος μου τα ’πε.
Μου μίλησε για τον Γιώργο, που τότε έχασε το χέρι του.Για τον Θανάση, που στάθηκε τυχερός και κατάφερε να σωθεί από την πτώση του αεροπλάνου του και σήμερα περπατάει με μαγκούρα. Μου είπε για τον Γιάννη, που είναι μέσα σε ψυχιατρείο. Για τον Βαγγέλη και τον Γιώργο, που η ζωή τους κρέμεται από τα ηρεμιστικά. Μου μίλησε για ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, ανθρώπους που δεν κατάφεραν να ενταχθούν στην καθημερινότητα της «φυσιολογικής ζωής».

Μου μίλησε για τις μανάδες που κάθε χρόνο θάβουν για άλλη μια φορά τους δικούς τους ανθρώπους.Μου μίλησε για αμούστακα τότε παιδιά και φτασμένους άντρες σήμερα, που χρόνια μετά ακόμα ψάχνουν τις απαντήσεις και τα «πρέπει» του τότε. Εγώ δεν ήξερα τίποτα... Εκείνος μου τα ’πε.
Το δικό του γιατί... έγινε και δικό μου. Ένιωσα την πίκρα του και σεβάστηκα τον πόνο του. Σκέφτηκα πως επιτέλους... κάποτε... κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κάποιοι να δώσουν μια απάντηση στις μανάδες για τα παιδιά τους. Κάποιοι να αποδώσουν φόρο τιμής στις μαυροφορεμένες γυναίκες για τους νεκρούς τους. Κάποιοι, έστω και αργά, να αναγνωρίσουν την προσφορά αυτών των ανθρώπων στην Πατρίδα.
Το μυαλό μου για μια στιγμή στάθηκε. Αναρωτήθηκα...

Αν μόνο η πολιτεία φταίει για τον Βαγγέλη, τον Γιώργο, τον Γιάννη...

Αν μόνο η πολιτεία φταίει για όλους αυτούς που περνούν απαρατήρητοι δίπλα μας, για όλους αυτούς τους μικρούς ήρωες.

Η πολιτεία σίγουρα έχει τις δικές της ευθύνες. Εμείς όμως;

Δεν είναι δική μας ευθύνη που κάποιοι από αυτούς τους ήρωες πεθαίνουν ξεχασμένοι;

Δεν είναι δική μας ευθύνη που θυμόμαστε να απλώσουμε το χέρι βοηθείας όταν πια είναι αργά;

Δεν είναι ευθύνη και χρέος μας να θωρακίσουμε και να υπερασπιστούμε την αδελφοσύνη μας;
Εγώ δεν ήξερα τίποτα... Εκείνος μου τα ’πε.
Δεν ξεχνώ... ακούγεται και ξανακούγεται χρόνια τώρα.

Δεν ξεχνώ... ανοιχτές πληγές οι αγνοούμενοι

Δεν ξεχνώ... βαθιές πληγές οι νεκροί

Δεν ξεχνώ... πληγές που αιμορραγούν οι επιζώντες.
Εγώ δεν ήξερα τίποτα... Εκείνος μου τα ’πε.

Μα τώρα που ξέρω... είναι καθήκον μου να ΜΗΝ ΞΕΧΝΩ.

Επισκέπτης

Δεν ξεχνώ ποτέ, όπως και δε θα ξεχάσω τη 14η Αυγούστου τον μέγιστο έλληνα ήρωα Σολωμό Σολωμού. Δεν έχω πάει ποτέ Κρήτη, αλλά όταν κάποτε πάω θα περάσω από τον τάφο του σίγουρα!!! Άλλο αν η πολιτεία μας θέλει μειοδότες και αγνοούντες όπως είναι αυτοί οι πουλημένοι!!! Και ποια μάχη της Κύπρου, όταν το ελληνικό κράτος του πρωκτού τολμάει να γιορτάζει τη γιορτή της δήθεν δημοκρατίας τη μέρα που χάσαμε την Κύπρο!!! Αντί να μας θυμίζει τη θλίψη, γιορτάζουν οι μ... μια πεθαμένη ασυδοσία που κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη χώρα όπως εφαρμόστηκε!

Επισκέπτης

πολυ ενδιαφεροντα αυτα που γραφεις Γιαννη... δεν εχω ξανακουσει αυτες τις πληροφοριες απο πουθενα

Poly baria ta apo pano.

asxeto
http://www.sport-fm.gr/article/281649

eleosa kai johneleos to xtapodi fantasou na to παρει κανενας πεινασμενος και να το κανει ψητο στα καρβουν επειδη εχασε η ομαδα του lol!

Knight Αριθμός μηνυμάτων : 365 Registration date : 10/02/2010

Κι όμως είναι αλήθεια . Το κείμενο μου το έστειλε ένας φίλος (συνταξιούχος πια) ο οποίος το έγραψε. Τα ονόματα είναι πραγματικα. Τον προηγούμενο Σεπτέμβρη που ήμουν Κύπρο πήγα προσωπικά στον Τύμβο-Μνημείο-κενοτάφειο στη Λευκωσία. Ενα ενα τα ονόματα και οι φωτογραφίες τους. Μιά ξεχωριστή πλάκα έχει όλους τους αλεξιπτωτιστές με τα αεροπλάνα με τίτλο (ΑΠΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ). Οι άλλοι όλοι έχουν και τον τόπο καταγωγής τους, ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ευβοια, Χαλκιδα, Κρητη, Αθηνα, κλπ, κλπ, κλπ.

Εχω τραβήξει φωτογραφίες και έχω και σχετικό βιβλίο για τα παραπάνω.

Απλά θεώρησα οτι μιας και πλησιάζει η μέρα καλό θα ήταν να μαθευτούν κάποιες αλήθειες.
Οχι τα πολιτικά γιατι δεν τα ξέρουμε. Τα γεγονότα όμως των μαχών δεν μπορούν να τα σκεπάσουν ετσι απλά.